آنچه گذشت
شاید جزء آخرین نفراتی باشم که بعد از خرابی بلاگفا دوباره به دنیای مجازی دیگری پناه آورده!
تا قبل از این برای خودم مینوشتم!
توی سالنامه ی خردلی رنگی که هنوز در سال 91گیر کرده بود!
نوشته هایم چیزی هم کم نداشت عنوان،تاریخ،پی نوشت؛حتی گاهی خودم برای خودم نظرهم میگذاشتم!
اما تقریبا تبدیل شده بود به یک وبلاگ گروهی.
گاهی خودم مینوشت گاهی اویم! یک وقت هایی هم سرو کله ی یک پیرزن پیدا میشد و بنا میکرد به غر زدن،یک دختر بچه ی نغ نغو هم گاهی سری میزد و بهانه ی کتابهایی راکه مادرش ته انباری گذاشته بود میگرفت!
نوشته هایم تبدیل شده بود به یک نمایشنامه ی بدون کارگردان...
نمایشنامه ای که هر بازیگری هروقت دلش میخواست می آمد و نقشش را ایفا میکرد و میرفت!
شایعه شده بود کارگردان مرده.
شاید هم واقعا مرده بود و فقط نفس میکشید!
نمایشنامه ی بدون کارگردان جز گیجی حاصلی برای بیننده ندارد!
برای همین هم کارگردان قبل از اینکه برود و به مردن بپردازد تمام بلیط هارا خودش خریده بود!
حالا اما اوضاع فرق میکند!
یادگرفته ام در حین به مردن پرداختن سری هم به زندگی بزنم.
کلی تلاش کردم تا جای خودم و اویم و کودکم را بهشان بفهمانم!
حالا آمده ام تمرینشان دهم مثل سابق بروند پشت منِ متفکرِغیرقابل نفوذ همیشگی و تاوقتی بهشان اجازه ی بیرون آمدن نداده ام همان جا بمانند!
خیلی چیزها عوض شده...آنقدر که اگر بخواهم برای کسانی که مبشناسندم تعریف کنم میشود جزء داستان های باور نکردنیه زندگیشان!
به گفته ی سارتر جان:"جهنم همان زندگی اجباری با احمق های اطرافه!"
چیزی که توی زندگی ام ثابت مانده همین جهنم است و احمق هایی که سعی کرده ام کمترشان کنم!
به نظر من هم اونایی که یکبار تجربه وبلاگ نویسی دارند، اگه خودشون بنویسند، حتی اگه وبلاگ نویسی رو ترک کنند، دوباره پس از مدتی به محل حادثه بازمیگردند! :))