ابد و یک روز∞

 حقیقتش من این فیلم را در جشنواره دیدم اما خیل پست هایی که دراین رابطه نوشته شد،باعث شد من هم  وسوسه شوم و بنویسم!

ابتدا برویم سراغ سعید روستایی،جوانی که در "سوره"به ندرت نبودنش را میدیدیم...ماجراجو،خوش فکر و به معنای واقعی کلمه نترس!

جوری که شنیدن روند مستند سازیش کافیست تا شمارا برای کابوسهای شبانه آماده کند.

به نظرم خوش فکر بودن صفت جامعیست که بتوان با آن انتخاب کارکتر هارا توجیه کرد،هرچند که انتخاب پیمان معادی برای آن نقش کمی کج سلیقگی بود!

در باره بازی نوید محمد زاده که واقعا نمیشود سخن گفت،البته نمیدانم چرا همه از ظرافت بازی اش در تعجب بودند!خودِ من که به شخصه بعد از دیدن فیلم"سیزده"نقش یک معتاد شیشه ای از نوید محمد زاده در ذهنم نقش بست و رفت پی کارش!!

برویم سراغ اهداء سیمرغ به پریناز ایزد یار،باید بگویم چون این فیلم تنها فیلمی بود که من در جشنواره دیدم تنها چیزی که برای قانع کردن خودم داشتم که بگویم این بود که خوب،شاید دیگر بازیگران زن سطح رقابت را تا این حد پائین کشیده باشند!

بقیه ی موارد خوب بودند و واقعا حرفی برای گفتن نگذاشته اند،البته باید بگویم این خوب در مقایسه با سینمای ایران است...

*فقط و فقط چیزی که خیلی وقت است میخواهم بگویم که مختص این فیلم هم نیست این است:چرا سینمای ایران و حتی صداو سیما دارد به این سمت پیش میرود که به مردم بفهماند،نگاه کنید!!از شما بد بخت ترهم هست!!از شما گرفتار ترهم هست...بروید داشته هایتان راشکر کنید و انقدر به جان این دولت نپرید!؟بروید و از آسایشی که دارید هرچند کم شرمنده باشید چرا که درهمسایگی شما حتما کسی هست که سر سوزنی از آرامش شما کمتر داشته باشد!

خودِ من اواسط دیدن این فیلم از اینکه مدتی سمپادی بودم و به این معقوله افتخار میکردم شرمنده شدم!بعد هی شرایط آن وقتهایم را با شرایط پسرک داخل داستان مقایسه میکردم و از داشته هایم احساس ندامت میکردم. : /

به نظرم این سیاست خیلی میتواند خطرناک باشد؛امیدوارم حداقل فیلم سازان جوان متوجه این خطر بشوند.